Park narodowy w południowej Hiszpanii, w pobliżu ujścia rzeki Gwadalkiwir do Zatoki Kadyksu, na Nizinie Andaluzyjskiej. Utworzony w 1969 na dawnych terenach łowieckich władców hiszpańskich, 1978 powiększony. Zajmuje płaską, zabagnioną równinę z jeziorami i starorzeczami, w zachodniej części delty rzeki Gwadalkiwir, oraz pas piaszczystych plaż i wydm nadmorskich na wybrzeżu morskim. Rozciąga się na powierzchni 50 tys. 720 ha, na południowym wschodzie Półwyspu Iberyjskiego. Większość jego obszaru należy do prowincji Huelvy, część (o niewielkim znaczeniu ekologicznym) do prowincji Sewilli. Nazwa parku (zwanego przez wielu Hiszpanów Parkiem Narodowym Doñi Any) prawdopodobnie pochodzi od Doñi Any de Mendoza i Silva, żony siódmego diuka Medina Sidonia, Don Alonso Péreza de Guzmán. Był on panem na tych włościach po tym, jak kupił miejscowość Almonte i w 1589 zbudował pałac w sąsiedztwie rozlewisk rzeki Gwadalkiwir, przekształcając okolicę w rejon polowań dla arystokratów.

Park słynie z bogatej fauny. Występują tu m.in.: ryś iberyjski, jeleń, daniel, dzik i różne okazy gadów. Szatę roślinną tworzą zbiorowiska bagienne i wodne, formacje trawiaste, rzadkie lasy sosnowo-dębowe, a także zbiorowiska halofilne (słonolubne). W miejscach depresji utrzymują się przez cały rok jeziorka i bagienka, w których żyją rzadkie w Europie gatunki ptaków, m.in. czerwonak i modrzyk. Spośród innych ptaków na uwagę zasługują: warzęcha, czapla złotawa, kania ruda, orzeł cesarski, orzełek włochaty, sęp płowy, ścierwnik biały, krótkoszpon i kukułka czubata. Osobliwością jest, występująca jeszcze tylko w Azji Wschodniej, sroka błękitna. W okresach wiosenno-jesiennych przelotów ptaków migrujących na rozlewiskach rzeki Gwadalkiwir gromadzą się duże stada ptaków zimujących i wędrownych, wśród nich gęsi, łyski i perkozy.

Na terenie tego parku znajduje się XVII-wieczny dworek myśliwski (Coto Doñana), który pełni dziś rolę stacji naukowo-badawczej. Sporą część parku stanowią mokradła, które są schronieniem flamingów i innych gatunków ptaków. Inny fragment parku to część pustynno-wydmowa i las śródziemnomorski, głównie sosnowy. W pobliżu parku miasteczko El Rocío, słynące z corocznego odpustu.

Park wystawiony jest na liczne zagrożenia dla jego systemu ekologicznego (związany z turystyką rozwój miasta Matalascañas czy niesprecyzowane jeszcze plany budowy drogi ekspresowej łączącej prowincje Huelvy i Kadyksu.

1982 Doñana Park Narodowy został wpisany na listę cennych obiektów wodno-błotnych w ramach Konwencji ramsarskiej, a 1994 wraz z otaczającymi go obszarami chronionymi (o powierzchni ponad 200 km2) na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.