We Włoszech bary pełnią raczej funkcję jadłodajni niż centrów życia towarzyskiego. Są one przy tym bardzo do siebie podobne: wszystkie dobrze oświetlone, z chromowaną ladą, ekspresem do kawy gaggia i fotografią miejscowej drużyny piłkarskiej na ścianie. Wpada się tu na poranną kawę, kufel piwa czy filiżankę herbaty, ale nie ma zwyczaju dłuższego przesiadywania - ani w ciągu dnia, ani wieczorami. W mniejszych miejscowościach trudno znaleźć bar, który byłby otwarty po godzinie 21.00. „Śródziemnomorską” cechą barów jest brak odgórnie ustanowionych godzin otwarcia, nie obowiązuje również zakaz wstępu dla dzieci. Zwykle jest tu telefon i można prócz napojów zamówić przekąski lub lody. Lokale zwane osteria to zazwyczaj dość przyjazne bary z miejscowymi specjałami; natomiast amatorzy wina powinni poszukać enoteca, choć w większości z nich wino sprzedaje się raczej „hurtem” niż na kieliszki.

W dużych miastach nietrudno znaleźć sympatyczne miejsca, do których warto wpaść na drinka - z muzyką na żywo lub odtwarzaną elektronicznie przez didżeja. Bary otwarte do późna, nazywane pubami, prawie wszędzie bywają wypełnione po brzegi. Piwo z beczki (alla spina) stało się, szczególnie w ostatnich latach, bardzo popularne. W tradycyjnych barach obowiązuje zawsze ten sam rytuał. Najpierw płaci się przy kasie (la cassa), daje rachunek (scontrino) barmanowi i powtarza swoje zamówienie. Picie na stojąco przy barze jest tańsze (często zresztą nie ma nawet na czym usiąść). Cennik znajduje się zawsze za ladą (listino prezzi). Zwyczajowo zostawia się drobny napiwek na ladzie dla barmana, nie jest to jednak obowiązkowe. Jeśli w barze są kelnerzy, można siąść przy którymkolwiek stoliku, choć warto pamiętać, że taka obsługa będzie prawdopodobnie kosztować dwa razy więcej, szczególnie jeżeli usiądziemy w ogródku (fuori) - dokładne ceny dla tavola (stół) i terrazzo (obszar na zewnątrz) wymienione są w cennikach. Bary i puby otwarte do późniejszych godzin nocnych raczej nie stosują takiego systemu jak w scontrino; płaci się albo za każde zamówienie, albo dostaje rachunek po konsumpcji. Można też zapłacić przy barze tuż przed wyjściem.