Restauracje włoskie w wielu kurortach są otwarte w sezonie letnim cały dzień i z reguły serwują wszystkie potrawy z karty niezależnie od pory dnia. Można w nich spotykać się z przyjaciółmi i przy smacznym posiłku miło spędzić czas. We włoskich restauracjach serwowane są oczywiście głównie lokalne specjały, ale także kuchnia międzynarodowa. W zależności od oczekiwań i „grubości” portfela turystów można skosztować przeróżnych i wyśmienitych potraw. Pełne posiłki we Włoszech jada się w lokalach o nazwie trattoria albo ristorante. Trattoria jest tradycyjnie tańsza i proponuje zwykle potrawy domowe (cucina casalinga), natomiast w bardziej eleganckiej ristorante obsługują kelnerzy w fartuchach, a stoły nakryte są obrusami. Dzisiaj jednak granica między nimi się zaciera. Trattorie są często otwarte w godzinach południowych, zwłaszcza na terenach wiejskich, nie ma zwykle menu i kelner po prostu wymienia listę dań przygotowanych na dany dzień. W większych miastach obydwa rodzaje restauracji otwarte są wieczorami, z tym że ristorante oferują większy wybór dań z menu, a czasami jest w nich także samoobsługowy bufet z przystawkami (antipasti). Potrawy mączne kosztują wszędzie 5-8 € i można właściwie ograniczyć się tylko do nich. Za główne dania mięsne lub rybne płaci się zwykle 6,50-10 €. Pizzerie mogą mieć różny charakter: od prostych lad, przy których sprzedaje się na wynos kawałki pizzy, do eleganckich restauracji ze stolikami i pełną obsługą; wspólną cechą wszystkich pizzerii jest to, że nie ma w nich zwykle niczego innego poza pizzą, napojami i piwem. Niektóre zwykłe restauracje także mają w swoim menu pizzę. Najprostsza pizza z serem i pomidorami (Margherita) kosztuje około 4,60 € (na południu niekiedy mniej, a w miastach północy nierzadko więcej), a za pizzę z większą ilością dodatków płaci się 5-6 €. Przyjęło się kroić pizzę na kawałki i jeść bez użycia sztućców.

Pod koniec posiłku należy poprosić o rachunek (il conto); trzeba pamiętać, że prawie wszędzie do rachunku dodawana jest opłata pane e coperto, wynosząca średnio 1-3 € od osoby. W wielu trattoriach oznacza to nieczytelny skrawek papieru, więc dla pewności, że nie zostało się oszukanym, trzeba poprosić o szczegółowy rachunek - ricevuta fiscale. Zarówno w restauracji, jak i w barze czy sklepie obsługa jest zobowiązana do wydania takiego rachunku - za odmowę jego wystawienia może zostać ukarana mandatem. Poza dodatkową opłatą od klienta (coperto), często pobiera się też opłatę za obsługę (servizio), stanowiącą zwykle około 10% kwoty na rachunku. Gdy opłata ta nie jest wliczona, kelner oczekuje zwykle napiwku w tej samej wysokości - z reguły wystarczy po prostu zostawić kilka monet na stoliku, chyba że chcemy szczodrzej wynagrodzić szczególnie dobrą obsługę. W miejscowościach turystycznych istnieją lokale łączące nazwy kilku rodzajów restauracji (trattoria-ristorante-pizzeria), które jednak nie spełniają dobrze żadnej z wymienionych w nazwie funkcji i serwują kiepskie, a w dodatku stosunkowo drogie jedzenie. Warto poszukać również popularnych wśród miejscowej młodzieży barów połączonych z restauracją, zwanych spaghetteria, oferujących proste dania mączne. Zdarzają się też staromodne, specjalizujące się w kuchni domowej osterie (coś pomiędzy restauracją a pubem), choć niektóre bardziej nowoczesne lokale, roszczące sobie czasem nie do końca uzasadnione prawa do bycia „tradycyjnymi”, zapożyczają tę nazwę.