Najstarszy i prawdopodobnie najsłynniejszy park narodowy we Francji. Utworzony został w 1963 r. Znajduje się w Alpach Graickich, przy czym zdecydowana większość jego obszaru leży na terenie grupy górskiej Vanoise, obejmując południowo-zachodnią, najwyższą i najbardziej atrakcyjną przyrodniczo część tej grupy górskiej. Leży między dolinami rzek Arc i Izery, wznoszący się do wys. 3852 m n.p.m. (Pointe de la Grande Casse). Rozciąga się na powierzchni około 530 km².

Od 1972 r. wschodnia część parku Vanoise, położona między przełęczą Col de l'Iseran na zachodzie, a granicą francusko-włoską na wschodzie, na odcinku kilku kilometrów łączy się z włoskim parkiem narodowym Gran Paradiso, tworząc jeden wysokogórski obszar chroniony o powierzchni około 1250 km².

W surowym krajobrazie parku dominują skalne turnie najwyższych szczytów, otoczonych lodowcami. Niżej rozciągają się puste doliny, wśród których gdzieniegdzie lśnią tafle niewielkich stawów polodowcowych, a w dole rozciągają się niewielkie modrzewiowe lasy.

Park narodowy Vanoise obejmuje rozległy ekosystem o charakterze wysokogórskim, w którym naturalna roślinność układa się, jak wszędzie w górach, w charakterystyczne piętra roślinne. O składzie gatunkowym i rozmieszczeniu roślin decydują tu również warunki terenowe, jak ekspozycja w stosunku do stron świata, stromość stoków i odczyn podłoża (gleby). Szatę roślinną tworzą lasy iglaste z jodłą, modrzewiem i limbą, które wyżej zastępują zbiorowiska krzewiaste. Powyżej rosną kwieciste łąki alpejskie z goryczkami, zawilcami i dzwonkami oraz murawy naskalne. Poczynając od końca średniowiecza postępowało systematyczne wylesianie stoków i zamienianie ich na pastwiska i łąki kośne. Łąkowe zbiorowiska roślinne, które z biegiem czasu na nich powstały, są obecnie również przedmiotem ochrony. Jednym z najbardziej charakterystycznych gatunków tu spotykanych jest mikołajek alpejski.

Jak na tak wysokie góry, masyw Vanoise ma stosunkowo suchy i słoneczny klimat. Wyróżnia się także skomplikowaną budową geologiczną - występują tu zarówno skały osadowe - wapienie, gipsy i piaskowce, jak i metamorficzne gnejsy i kwarcyty. Oprócz dolin na tym obszarze znajdują się niewielkie jeziora, a najwyższe partie pokrywają lodowce.

Faunę reprezentują: koziorożce alpejskie, kozice, gronostaje, lisy, świstaki, borsuki i wydry, wśród ptaków: pardwy górskie, orły przednie, myszołowy, puchacze i kowaliki. Na terenie Parku żyje największa we Francji kolonia koziorożców alpejskich - licząca obecnie ok. 2 tys. osobników. Jeszcze więcej jest kozic i oczywiście wszędobylskich świstaków. Gniazdują tu rzadkie gatunki ptaków, w tym 20 par orłów przednich i dwie pary orłosępów brodatych, a w nocy na łów ruszają wielkie puchacze. Obecnie podejmuje się próby reintrodukcji niektórych zwierząt. Od 1986 r. trwa próba restytucji orłosępa brodatego, który wyginął tu w końcu XIX w. Pierwsze wędrowne osobniki zaobserwowano w parku w 1989 r., a w 2002 r. potwierdzone zostały po raz pierwszy 2 udane gniazdowania tego gatunku.

Wędrówki po parku umożliwia prawie 500 km znakowanych tras, na czele z długodystansowymi GR 5 i GR 55. Generalnie szlaki otwarte są od czerwca do października, choć i w tym okresie można się spodziewać opadów śniegu i zimowych warunków na trasach. Na terenie parku i na jego obrzeżach funkcjonuje 50 schronisk, z których 17 należy do parku, a większość pozostałych do Francuskiego Klubu Alpejskiego.

Park obejmuje strefę ścisłej ochrony oraz otaczającą ją otulinę. Na obszarze strefy ścisłej ochrony wytyczono pięć rezerwatów przyrody, z tego cztery zarządzane bezpośrednio przez park: Tignes-Champagny (na terenach gmin Tignes i Champagny-en-Vanoise), la Bailletaz (na terenach gminy Val d'Isère), la Grande Sassière (na terenach gminy Tignes), le Plan de Tuéda (na terenach gminy Allues) oraz piąty les Hauts (na terenach gminy Villaroger), zarządzany przez francuskie Lasy Państwowe. Na terenie parku istnieje ok. 600 km wytyczonych szlaków turystycznych oraz blisko 40 schronisk i niezagospodarowanych schronów turystycznych.