Francja słynie z produktów luksusowych, jak i elegancji, z wysokiej jakości ubrań, bielizny i perfum. Oczywiście największy wybór ekskluzywnych magazynów jest w Paryżu. Regionalnych wyrobów, takich jak kolorowy fajans z Quimper w Bretanii, kryształy i szkło z Baccarat w południowej Lotaryngii czy emalie i porcelana z Limoges w Limousin, najlepiej szukać u źródła. Powyższa zasada dotyczy także win (z Bordeaux, Burgundii, Alzacji, Szampanii) i innych napojów alkoholowych (np. Izarra z Bayonne w Kraju Basków, Bénédictine z Fécamp w Normandii), jak również serów (sery kozie z Prowansji, Mont d'Or z Jury, brocciu z Korsyki). Najlepsze trufle dostanie się w okolicach Vaison-la-Romain w Prowansji, makaroniki w Saint Émilion, a kandyzowane owoce w Nicei na Lazurowym Wybrzeżu.

Wina francuskie należą do najbardziej znanych produktów, które cieszą się zasłużoną reputacją jednych z najlepszych na świecie. Wielopokoleniowe tradycje winiarskie, doskonały klimat i warunki glebowe a przede wszystkim znakomity system kontroli jakości tworzą dla reputacji win francuskich stabilne podstawy. Winiarstwo francuskie regulowane jest przez ściśle prawa zdefiniowane przez Appellation d'Origine Controlle (A.O.C.) Powołany do życia w 1930 roku organ ustala ściśle wymagania, które objęte produkcja kontrolowana wina muszą spełniać. Obecnie wina A.O.C stanowią ok 1/3 całej produkcji. Zgodnie z normami wytwarza się ok. 350 rodzajów win. Wina nie mieszczące się w grupie kontrolowanej przez A.O.C. są klasyfikowane w niższych jakościowo grupach. Appellation d'Origine Vins Delimites de Qualite Superieure; Vins de Pays i Vins de Table.
We Francji istnieje 7 głównych regionów produkcji wina: Szampania, Dolina Loary, Alzacja, Burgundia, Rejon Bordeaux, Wzgórza nad Rodanem i Langedocja na południowym zachodzie Francji. Ten ostatni region znany również pod nazwa MIDI produkuje najwięcej win choć nie zawsze należą one do najlepszych jakościowo.
Zgodnie z tradycja francuska etykieta na butelce nie zawiera nazwy gatunku winorośli podaje natomiast obowiązkowo nazwę regionu gdzie wino zostało wyprodukowane. W poszczególnych regionach można sądzić jedynie winorośle gatunków zaakceptowanych przez A.O.C.
We Francji gdzie wino jest napojem pitym bardziej masowo niż Coca-Cola, sklepy sprzedają często wina w pojemnikach bez etykiet z ujawniona jedynie zawartością alkoholu. Takich popularnych win stołowych sprzedaje się bardzo wiele i z uwagi na niska cenę i nie najgorszą z reguły jakość cieszą się one powodzeniem wśród wielu klientów.
Na przełomie tysiącleci francuscy winiarze znaleźli się w dość kłopotliwej sytuacji. W ciągu trzech ostatnich dekad XX wieku przeciętna konsumpcja wina we Francji spadła o połowę, a eksport również nikogo nie zachwyca.
Znaczny spadek eksportu Francja zawdzięcza takim producentom jak Australia, RPA, Chile, Argentyna czy Nowa Zelandia, którzy w tym samym okresie zanotowali rekordowe wzrosty eksportu.
Kluczem do sławy win francuskich są magiczne słowa Appellation Contrôlée (AC), które w XX wieku stały się standardem określającym wina jakościowe. Jednak u progu nowego tysiąclecia Francja stała się więźniem własnych uwarunkowań prawnych.
Aby winu można było przyznać prawo do używania określonej Appellation Contrôlée, musi one spełniać szereg warunków, jak określony rodzaj gron, sposób ich zbierania, sposób obsadzania winnic, określona zawartość alkoholu, określone informacje na etykiecie.
O ile z jednej strony prawo wyznacza standardy jakościowe, to z drugiej wiąże ono ręce winiarzom, ponieważ znacznie ogranicza ich swobodę w zakresie metod uprawy i winifikacji win.
Oczywiści we Francji do każdego posiłku pije się wino. Francuzi piją je zamiast wody, mleka, herbaty i piwa. Wybór win jest niezwykle bogaty. Spośród wielu przykazań prawidłowego serwowania wina wymieńmy tylko kilka: wina białe podaje się przed czerwonymi, wina lekkie przed mocnymi. Wina schłodzone proponuje się przed winami o temperaturze pokojowej. Każde następne podane wino powinno być mocniejsze i bardziej aromatyczne od poprzedniego. Do francuskiego posiłku zawsze podaje się wodę. Pije się ją do sałat oraz między winami, aby zmyć smak poprzedniego gatunku wina.

W żadnym innym kraju na świecie sztuka kulinarna nie jest tak ściśle związana z kulturą narodu jak we Francji. Są oni producentem wielu smakowitych i znanych na całym świecie produktów. Francuzi odznaczają się wyjątkowo wyrafinowanym gustem, który legł u podstaw ich sztuki przyrządzania potraw i dał początek wielu smakołykom francuskiej kuchni.
Jak każda kuchnia narodowa, również kuchnia francuska znana jest z produktów, na których wspomnienie smakoszom napływa do ust ślinka. Istnieją jednak takie produkty, do których trzeba się przekonać. Ich przykładem mogą być francuskie kiełbaski, sporządzane z podrobów. Gdyby trzeba było wybierać spośród specjalności francuskiej kuchni tę najbardziej typową, to największe szanse miałaby najskromniejsza ich przedstawicielka: bagietka. Stosunek Francuzów do pieczywa jest specyficzny. Stanowi ono dodatek do każdego dania, a tylko w wyjątkowych wypadkach jest używane do sporządzania kanapek. Małe kanapki są zwykle zabawnymi kromeczkami na jeden kęs, natomiast obłożone mnóstwem dodatków połówki bagietek to wynalazek przeznaczony na wyjątkowe sytuacje i dla turystów.
Antoine Carême, twórca wyrafinowanej kuchni francuskiej, w późniejszych czasach pozyskany na dwór rosyjski Cara Aleksandra I, sprawił, że ogromną popularnością w XIX wiecznej Francji stał się jeden z najbardziej charakterystycznych produktów, czyli ślimaki, zwłaszcza a’la bourguinionne. Przyrządzane z masłem, czosnkiem i natką pietruszki. Te niewielkie mięczaki stały się tak popularne, że skonstruowano specjalne talerze z zagłębieniami na ślimaki oraz szczypce, w których trzyma się gorącą muszlę, dzięki czemu można nadziać ślimaka na dwuzębny widelec.
Innym produktem, może troszkę mniej sławnym są pasztety. Już w XIV wieku, powstała pierwsza francuska książka kucharska, w niej to z dużą dbałością opisywano wiele rodzajów pasztetów. Wyrobem pasztetów w średniowieczu, trudnili się cukiernicy, dlatego ich lekkie pasztety zwykle składały się nie tylko z farszu ale i z ciasta, dzięki czemu po upieczeniu serwowane były w chrupiącej skórce. Pasztety te nosiły nazwę pate. Pieczono pasztety z farszem z najróżniejszych składników: węgorzy lub makreli, gołębi czy gęsi, mięsa prosiąt czy dziczyzny. Ogromną wagę przywiązywano do zewnętrznego wyglądu tych wypieków, które nieraz otrzymywały kształt drobiu, herbu rodzinnego lub inne wymyślne kształty. Inną odmianą pasztetu to terrine - bez ciasta, pieczony w kamionkowym naczyniu.
Francja słynie również ze wspaniałych i aromatycznych ziół. Produkt ten znany jest już od przeszło dwóch tysięcy lat. Gdy tereny opanowali Rzymianie, zaczęli karczować lasy, uprawiać ziemię, wznosić budowle. Po ich odejściu pozostały wyjałowione i kamieniste przestrzenie porośnięte przez trawy i zioła. Dzięki działaniu słońca i gorącego powietrza gromadziły aromatyczne esencje. W Prowansji za króla ziół uważany jest tymianek. Żadna inna przyprawa nie pasuje do tak wielu potraw z warzyw, różnorodnych mięs, grzybów, drobiu i dziczyzny. Kiełbasy i szynki zyskują dzięki tymiankowi pikantny posmak, figi i śliwki suszone, stają się dzięki niemu wyrafinowanym przysmakiem. Potrawy francuskie pachną ziołami, ale jest to zapach bardzo delikatny, nie przesłaniający oryginalnego smaku użytych do gotowania składników. Najbardziej popularną mieszanką przyprawową jest quatreepices - cztery przyprawy. W jej skład wchodzi zmielony pieprz czarny, mielona gałka muszkatołowa, mielone goździki i mielony imbir. Mieszanki używa się do potraw wymagających dłuższego gotowania lub duszenia. Do potraw, tuż przed ich podaniem dodawane są często świeże liście trybuli w aromacie przypominające mieszaninę kminku i pietruszki. Podnoszą one smak duszonych warzyw, sałatek smażonych ryb i mięs.

Ogromne zróżnicowane regionalne Francji, odmienny krajobraz, klimat oraz różny okres wegetacji roślin, wielość ras zwierząt hodowlanych, różnorodne tradycje i charaktery ludzkie znajdują odzwierciedlenie w ogromnej liczbie ponad 370 gatunków sera. W zależności od sposobów produkcji można rozróżnić następujące kategorie serów francuskich: sery świeże, sery miękkie ze skórką pokrytą białą pleśnią, sery z obmywaną skórką, sery z naturalną niebieską pleśnią, sery z mleka koziego, sery prasowane niedogrzewane i dogrzewane. Sery stanowią nieodzowny element klasycznego francuskiego posiłku. Podaje się je do każdego obiadu i kolacji, po głównym daniu a przed deserem, podaje się na deseczce kilka gatunków serów, które kroi się specjalnym nożem i nakłada na kawałek bułki. Z serów przyrządza się wiele potraw, dodaje się je do sosów, zup i zapiekanek.